Throwback Thursday is ook een blogding toch? Ik kwam een stukje tegen van bijna een jaar gelee, dat ook wel past onder het luxe-concept.

Hollywood – Madonna, 2003.

Ik zag een oproep voorbij komen bij een lieftallig ex-vriendje voor een anti-wal behandeling met behulp van hyaluronzuur-fillers. Ik ben meer dan tevreden met m’n uiterlijk (en innerlijk ook), maar het idee van geen dagelijkse concealer onder m’n ogen sprak me enorm aan, voor gratisch, daar houdt Myrthe van. Dan heb ik toch het idee dat ik €600,- bespaar. De ex in kwestie heeft ooit gezegd dat hij plastisch chirurg ging worden, zodat hij elke vrouw op mij zou laten lijken. Ik vond dat enorm schattig, anderen zouden het als twisted op kunnen vatten.

Zo gezegd, zo op weg naar de Rembrandt kliniek in Leiden op donderdagavond. Autootje parkeren op een terrein dat zeker weten niet bij het gebouw hoort, maar ik ga toch niet betálen voor iets wat gratis is?  Ex M. kwam ik tegen in de voordeuropening, hij ging ook maar even de auto verplaatsen van betaald parkeren naar niet betaald.

Twee trappen op in het prachtige pand, plaatsnemend op de kleurrijke bank en wachtend op een kopje thee. Er stond taart die ik ook mocht omdat het gratis was, zei een medewerker, maar ik sloeg over.

Geen tijd voor thee, meteen de behandelstoel in! Drie dames en twee heren die me indringend aankeken. Zo voelde het, maar ze keken natuurlijk net onder m’n ogen. Ik werd er bijna verlegen van. Bijna.

Toen kwamen de porrende vingers, zoekend naar vet of water onder mijn huid. Helemaal niet awkward, net als de vraag van de arts; ‘zo, en wat kom je hier doen?’ Meneer! Ik heb wallen! Dat ziet u toch?! Er werd even een ‘before’ foto gemaakt met een smartphone.

Hij zag het, en sprak tegen M. dat hij de honneurs mocht waarnemen. M. trok blauwe handschoenen aan, pakte een naald en vroeg; ‘vertrouw je me nog?’
Ik grapte nog een beetje dat hij het vast allemaal zo gepland had om me hierheen te lokken om wraak te kunnen nemen.

Hij begon met de rechterkant. Ik houd niet van naalden, maar als ik er niet naar kijk, gaat het prima. Dat is toch wel makkelijker gezegd dan gedaan, als je een naald richting je oog af ziet komen. De prikjes zelf vielen ontzettend mee, en het waren er ook maar drie. Hoe dichter bij m’n neus, hoe vreemder het aanvoelde, dat wel. Een soort van jeuk, ook.

Okay, even recht op zitten, spiegel erbij, en cursisten die mochten kijken naar het resultaat. Zelf zag ik nog vrij weinig verschil.

Andere kant. Oh. Mijn. God. De tranen sprongen in m’n linkeroog, deze kant was veel pijnlijker! Knijpend in m’n eigen handen hield ik m’n adem in. Ik voelde een golf van misselijkheid opkomen, en moest NU rechtop zitten. Meneer de arts duwde me alleen steeds de stoel in. Dan maar vragen om wat te drinken. Slokje water, slokje Fanta. Nope, het is al te laat. Waar is de dichtstbijzijnde vuilnisbak, toiletpot, wasbak, of plastic zak?! Misschien moet ik nu maar melden dat ik zo nu en dan lijd aan emetofobie, als de spanning me teveel wordt… Tijdens een emotionele begrafenis, na het plaatsen van mijn navelpiercing, je kent het wel. Of niet. Good for you, in dat geval.

Ik piep; ‘prullenbak?’, en sta op om de bak, die gelukkig op 1,5 meter staat van de stoel, een omhelzing te geven. Meneer de arts houdt het deksel gezellig samen met me open.

Drie minuten, een paar papieren handdoekjes en een nat doekje later, voel ik me weer kiplekker. Ik ruik alleen niet kiplekker, denk ik. De dames-cursisten zeggen dat ik ook wat meer kleur op m’n gezicht heb, en ik ga weer in de stoel zitten alsof er niks aan de hand is. Ze kijken geschokt. Ik ben vast de eerste die zo een reactie heeft, maar ze moeten ook leren dat elke patiënt weer anders reageert toch?

Weer wordt ik geïnspecteerd, en nu worden er lijnen in m’n gezicht beschreven als ‘meer chique’. Meneer de arts maakt het karweitje nog gauw even af door er links nog een millilitertje bij te spuiten. Auw. Rechtop zitten, spiegel erbij. Ik zie dat er nu geen vouw meer zichtbaar is, die er voorheen wel zat. Maar verder zie ik nog niet echt resultaat. Misschien even geduld hebben. Dat heb ik namelijk niet echt.

Ex M. loopt mee naar de wachtruimte en komt naast me zitten, op professionele afstand. Ik ben blij dat de, inmiddels koude, muntthee er nog staat om de vieze smaak uit mijn mond te krijgen. Verder gaat het goed, hoor. Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen, kan jij ook niets aan doen. Ik ben degene die zich schaamt.

Ik krijg een ‘beautypaspoort’ dat me doet denken aan een huisdierenpaspoort. Ik had geen bloedingen, dus blauwe plekken hoef ik niet bang voor te zijn. Mijn huid onder m’n ogen voelt wel gelijk al strakker aan.

Ik geef hem maar een hand, want kots, bedank, en loop naar beneden. En weer naar boven, want ik was m’n sjaal vergeten. Hop, auto in, en van Leiden naar Den Haag. Eerst nog even een alcoholcontrole voordat ik de snelweg oprijd. Ik had een binnenpretje, want kots, waarvan de agent vast dacht dat ik had gedronken. P van prima, doorrijden naar huis.

Thuisgekomen toch maar een paar minuten met een ijsblokje onder m’n ogen, alleen al omdat het zo lekker koud aanvoelt. De volgende ochtend kijk ik in de spiegel, en ben blij met wat ik zie. Minder wal. Zo simpel is het. Een dun laagje poeder in plaats van smeerbaar spul. En het voelt alsof ik tien uur heb geslapen, met een wakkere blik, terwijl het echt maar weer vijf uurtjes waren…